“در جنگ جهانی اوّل (1916 میلادی) هنگامی که عده ای از سربازان انگلیسی در چند کیلومتری بیت المقدّس مشغول سنگرگیری و حمله بودند، در دهکده کوچکی به نام “اونتره” یک نقره ای پیدا کردند که حاشیه اش به جواهرات گرانبها مرصع و در وسطش، خطوطی به حروف طلایی نگارش یافته بود، و چون آن را نزد فرمانده خود، “میجر ـ ای ـ ان ـ گریندل” بردند، هر چه کوشید نتوانست از آن چیزی بفهمد، ولی دریافت که این نوشته به زبان و خطی بسیار قدیمی است. و با لأخره این لوح، به وسیلة وی دست به دست گردید تا به سرپرست ارتش بریتانیا “لیفتو نانت” و “گلدستون” رسید و ایشان هم آن را به دست باستانشناسان بریتانیا سپردند. پس از پایان جنگ (1918 میلادی) دربارة لوح مذکور به تحقیق و بررسی پرداختند و کمیته ای تشکیل دادند که اساتید شناخت زبانهای باستانی بریتانیا، امریکا، فرانسه، آلمان و سایر کشورهای اروپایی، عضو آن کمیته بودند. پس از چند ماه بررسی و تحقیق در سوّم ژانویه 1920 م. معلوم شد که این لوح مقدّسی است به نام “لوح سلیمانی” و سخنانی از حضرت سلیمان را در بر دارد که به الفاظ عبرانی قدیم، نگارش یافته است و ما ترجمه اش در اینجا می آوریم:

الله

احمد ایلی

باهتول

حاسن حاسین

یاه احمد! مقذا = ای احمد! به فریادم رس.

یا ایلی! انصطاه = یا علی! مرا مددی فرمای.

یاه باهتول! اکاشئی = ای بتول! نظر مرحمت فرمای.

یاه حاسن! اضو مظع = ای حسن! کرم فرمای.

یاه حاسین! بارفو = یا حسین! خوشی بخش.

امو سلیمان صوه عئخب زالهلاد اقتا = این سلیمان اکنون به این پنج بزرگوار استغاثه می کند.

بذات الله کم ایلی = و علی قدرة الله است.

… چون این خبر به اسقف اعظم انگلستان (LORD BISHOP ) رسید، فرمان محرمانه ای به کمیته نوشت که خلاصه اش این است: اگر این لوح در موزه گذاشته شود، و در دید مردم قرار گیرد، اساس مسیحیّت، متزلزل خواهد شد. و سرانجام، خود مسیحیان، جنازة مسیحیّت را بر دوش، بلند نموده در قبر فراموشی، دفن خواهند کرد. لذا بهتر آن است که لوح مذکور در رازخانة کلیسای انگلستان گذارده شود. و جز اسقف و اهل سرّ، کسی آن را نبیند.

برای کسب اطلاع بیشتر در این باره، مراجعه شود به کتاب (Wonderful stories of Islam) چاپ لندن، ص 249. کسانی که این لوح را دیدند و بینشی داشتند گرایشی عجیب به اسلام پیدا کردند، … ”

بر گرفته از سایت تبیان - حوریه 

به «امیرحسین» فکر کن

 تو را می‌گفتم «امیرحسین» یا «امیرحسین» را می‌گفتم تو را؟

به خیالم بود -سال‌ها- که چیزی است از جنس «محمدرضا» و

«محمدمهدی» و «حمیدرضا»

این نامِ نامیِ «امیرحسین».

تو بهانه‌ای شدی که این نام را دقیق‌تر ببینم.

گوش می‌کنی چه می‌گویم تو را «امیرحسین»؟

جناسِ تام دارد برادرم: «امیر» یادگاری از امیرالمؤمنین است و «حسین»، که

 خون خداست... و این «امیر» البته چیزی از جنس صفت است که به

فرمانده و فرمانروا و طلایه‌دار نیز می‌گویند.

و حالا به من بگو که امیرِ حسین کیست برادرم...؟

**
و با خودم می‌پنداشتم -سال‌ها- که چه سِرّی است در روضه‌ی

 قمربنی‌هاشم که آقا این‌چنین شیفته‌ی آنند؟ و چه سِرّی است در

قمربنی‌هاشم که آقا این‌چنین دلبسته‌ی عمویند؟

و به «امیرحسین» که بیاندیشی در می‌یابی که راز محبوبیت علمدار در کجاست.

**
برادرم!

سال‌هاست که می‌نویسند و می‌خوانیم: «منتظرانِ مُصلح، خود باید صالح

 باشند.» و هیچ نمی‌اندیشیم که اگر این‌چنین است که -زبانم لال- آقا بارها

در طول قرن‌ها فرصت‌های مغتنمی را برای ظهور از دست داده‌اند.

هیچ با خودمان نمی‌گوییم که صالح بودن به چه درد آخرالزمان می‌خورد؟

 به قولی دچار مغالطه‌ی «کنه و وجه» شده‌ایم: پیرِ فرزانه‌ای که فرمود:

منتظرانِ مُصلح، خود باید صالح باشند، خطاب سخنش مُنحرفینی بود که

 سفیهانه به جنگ دانسته‌ها می‌رفتند و در انتظار مُنتقم، فساد می‌کردند!

وگرنه منظور این نبود که به صالح بودن بسنده کنیم.

**
برادرم!
از ائمه‌ی طاهرین دو تن به قیام با شمشیر مُکَلّف شدند، که یکی خون خدا

بود و دیگری ولیِ‌عصرِ آخر. و هیچ شده‌است که از خودت بپرسی که «قائم»

به چه معنی است؟

این‌قدر خوش خیال نباش!

 «آن که قیام خواهد کرد» معنی بعیدی است برای لفظ صریح قائم

یک کلام: «قائم» یعنی «ایستاده»؛ و به خیالت صالح بودنِ من و تو، دردی از

 مردی که دوازده قرن است که ایستاده دوا می‌کند؟

 
**
«امیرحسین» عزیزم، برادرم!

-هر چند که مصلحِ کل هموست، اما- منتظرانِ مُصلح، خود باید «مُصلح»

باشند.

آن مردِ ایستاده، از میانِ همه‌ی قهرمانانِ زمان‌ها، وفادارترین سرلشکرِ تاریخ

را دوست‌تر می‌دارد.

او مُکَلّف به قیام است –هم‌چون جدّش حسین علیه‌السلام- و تو بگو: در نبرد

آخرین چه چیزی مفید‌تر از امیرانی کارآزموده خواهد بود؟

**
خلاصه کنم:

این‌که بنشینیم و صالح باشیم تا او بیاید، کار غلطی است. ما با تلاش برای

اصلاح در زمین باید که او را بیاوریم؛ و امروزه روز، امام زمان -ارواحنا لتراب

مقدمه الفدا- بیش از «سرباز» نیازمند «سردار» است. امیران رشیدی که

 وفاداری خویش را در زمانِ ایمانِ به غیب به اثبات رسانده باشند.

و این‌همه از غور در کلمه‌ی «امیرحسین» منکشف شد.

**
بدان!

«حسین»، «امیر» می‌خواهد.

والسلام

صمد غفاری

فارغ‌التحصیل کارشناسی مهندسی صنایع، دانشگاه یزد، ورودی ٧٩

www. LOUH .com

میخ در

با تاسف و تلخ کامی ، خبر درگذشت دانشمند مومن و جهادگر ،

مرحوم دکتر سعید کاظمی آشتیانی را دریافت کردم و برفقدان آن شخصیت ارزشمند که

 کانون امید و ابتکار و نو آوری بود ، افسوس خوردم

وی یکی از  فرزندان صالح انقلاب و رویش های مبارکی بود که آینده درخشان علمی

کشور را نوید می دهند  

ایشان را به خواب دیده اند که گفته است :

تنها چیزی که این جا به دردم خورد ، به کارم آمد ،

 نمازهای اول وقتم بود

امید که ببینیم آن چه که هست را

 نه آن چه که به دروغ هست می پنداریم